To‘rt oygina muallimlik maoshini olgan Hamidullani tuman gazetasiga ishga taklif etishdi. Talabalik yillaridayoq gazeta va jurnallarda shapaloqday-shapaloqday maqolalari bilan qatnashib turgan Hamidullani qalamkashlar yaxshi bilishardi. Uquvi durust emasmi, tez orada bo‘lim mudiri bo‘lib oldi.
“Tahririyatga ishga o‘tayapman”, deganida hech kim ishonmadi. Hatto to‘qqiz oy bir qorinda bo‘lib, faqat bir necha daqiqagina otasidan oldin dunyoga kelgan Hasan amakisi ham qo‘l siltab qo‘ydi:
– Hm! Shunday degin! Sanga o‘xshaganlar anqoning urug‘i ekanmi? Bizam tushunamiz, sani gazetadagilar boshiga uradimi? O‘zi pedinstitutni zo‘rg‘a bitirgan bo‘lsang. Shoir bo‘lish uchun kamida Toshkentdagi jurfakni bitirish kerak…
Gazetaning deyarli har sonida goh cho‘ntakoynadek joyda xabar, goh kamzulning cho‘ntagidek maqola, goh gazetaning butun bir sahifasini egallagan lavhalar tagida: “Hamidulla Shoshqin, maxsus muxbir” yozuvi ko‘zga tashlanadigan bo‘ldi. Maqolasi chiqqan kuni choy ichish narida tursin, hatto uxlashni ham unutib qo‘ydi. Maqolalari xususida odamlar qanday fikrda ekanligini bilishga juda intiq. Aksiga olgandek, birov o‘zidan bilib Hamidullaning ijodi haqida og‘iz ochmaydi. O‘zi gap boshlay desa, maqtanayotgandek tuyuladi. Shunday bo‘lsa-da, har zamonda ko‘ngilga yaqin do‘stlaridan: “Qalay, yozgan maqolalarimdagi fikrlar to‘g‘rimi?” – deb so‘rab qo‘yadi.
